Theo: “Ik had altijd al in gedachten dat ik ooit als ik vrije tijd had wel in de natuur wilde werken. Zo richting mijn pensioen ging ik op zoek naar hobby’s en zo ben ik vogelaar geworden. Via het vogels tellen bij de Vogelwacht Uden nam ik zelf telgebieden op me. Dat werd steeds meer en zo kwam ik in contact met boswachter Marc Poulussen. Die zei: ‘Kom bij mij helpen’, en zo werd ik op mijn 67ste vrijwilliger bij Staatsbosbeheer.” Dat werd natuurlijk in de Maashorst. “Ik kom er van oudsher al, met mijn gezin, bij Herperduin en het deel van de Maashorst dat de Paalgraven heet vanwege de grafvelden daar. Maar als kind kwam ik er ook al. Een keer per jaar ging mijn vader naar de Mariaverering in Zeeland, een dorpje in Noord-Brabant, en dan fietste ik met hem mee, dwars door de Maashorst.

Beheerder en ranger
Als vrijwilliger zit Theo bepaald niet stil. “Als Staatsbosbeheervrijwilliger onderhoud ik met mijn medevrijwilligers een urnenveld bij Uden van zo’n twee a drie hectare. We houden de heuvels vrij en plaatsen nieuwe palen waar nodig. Daarvoor wordt hout geoogst in de Maashorst zelf, waarna wij de palen zelf ‘schillen’ en klaarmaken.
In de Maashorst lopen ook taurossen, exmoorpony’s en wisenten, die laatsten in een apart gebied. Door de droge zomers de laatste jaren moesten er waterbakken geplaatst worden voor de dieren. Die ben ik toen gaan vullen, en dat doe ik nog steeds. Deze zomer was verder goed, dus dan vul ik het water aan als de dieren in de vangkraal moeten.
Verder verzorg ik nog een heidegedeelte van de Maashorst, 'de Kanonsberg', met kinderen van scholengemeenschap voor bijzonder onderwijs HUB, en soms met mensen die vanuit een bedrijf een dagje komen helpen. We houden de heide vrij van opschot. Tenslotte ben ik nog ranger, dat heeft met die wisenten te maken. Het zijn dieren die veel bekijks trekken, maar ook relatief wild zijn. Als ranger houd je naast de boswachter toezicht, je licht mensen voor, controleert de rasters en af en toe geef je een excursie. Alleen dat laatste is met de corona wel gestopt, ik geef nu geen excursies.”

Warme band
“Dat ik de ruimte krijg om mijn ding te doen”, dat vindt Theo mooi aan Staatsbosbeheer. “Maar er wordt ook vaak nee gezegd en dat is jammer. Het heeft misschien ook met de Maashorst te maken waar veel partijen bij het bestuur betrokken zijn. Dan wordt je mening en ervaring als vrijwilliger niet altijd gehoord. Maar verder word je als vrijwilliger met open armen ontvangen, is er een warme band met de mensen.”
 
Vrijheid en voldoening
Het vrijwilligerswerk biedt Theo veel. Het belangrijkste? “Vrijheid! Ik werk veel op de hei, dat is zwaar werk, maar het levert mooie resultaten op als je ziet dat hij paars kleurt. En liefde voor de natuur, dat je helpt dat tot ontwikkeling te brengen. Ik spreek vaak bezoekers, die vinden het prachtig wat we doen. Corona heeft dat ook doen toenemen. De Maashorst is de uitloop voor 300.000 mensen; mijn vrouw en ik hebben het afgelopen jaar bijna elke dag ook in deze omgeving gewandeld.”
En het levert hem eigenlijk alleen maar topmomenten op, want, zegt Theo: “Als je iets graag doet, is eigenlijk alles wat je doet een topmoment. Van het ernaartoe fietsen tot het buiten zijn, het je eigen baas zijn en de voldoening van je werk.”